Tirana m’u duk ndryshe këtë herë. Teksa avioni ulej, atje mes qellit edhe tokës të ndjeja më pranë. Me sy kërkoja fytyra të njohura, isha e gatshme të përqafoja këdo që mallin të shuaja. Në çdo hap që hidhja, një kujtim më shfaqej.
Përshpejtoja ritmin me shpresën se po më prisje si çdo herë. Si atëherë kur duart e tua kërkonin me padurim të më shtrëngonin pas vetes. Këtë herë ndryshe ishte. Dhimbja është lëngim shpirtëror e fizik. Humbja është dhimbje. E kur humb njerëzit e zemrës ti tjetërsohesh. Harron se të duhet të riluftosh dyfish, të duhet të jetosh mes kujtimesh, të thurësh ëndrra pa emër, të qash në heshtje, të vajtosh në një gur që për ty bëhet i shenjtë.
Si për të lehtesuar barrën e dhimbjes ne shprehemi se: të dashurit tanë janë ëngjej mbrojtës, janë yje që pushtojnë botën pa botë, janë fryma ku gjejmë ngushëllim. Kur humb bashkëudhëtarët e tu, humb një pjesë të qënies, humb shpirtin, humb motivimin.
Humbja e gjyshes sime më bëri të vlerësoj jetën, më bëri të bëj vepra të mira për të mos u harruar kurrë, më bëri ta dua edhe më shumë në këtë boshllëk që la.
Edhe sot Zoti më dha forcën ta ringjall prej vargjesh. Këto rrjeshta që aq shumë i vlerësoje edhe në shurdhësinë tënde. Për këto fjalë që i hamendësoje përmes lëvizjes së buzës, për ato minuta heshtje sa qetësoheshe nga mushkritë e lodhura.
Do jesh e gjallë përmes kujtimesh, e paharruar prej njerëzve që të njohën e aq shumë të deshën. E, unë do përpiqem të të nderoj me Lavdi si emri që më dhe. Tirana, pa ty do më duket më ndryshe me siguri.
